Een surrealistisch schouwspel der elementen

Soms beleef je dingen die je in gedachten mee terug nemen naar je kindertijd. Iets wat je ziet of iets wat je meemaakt. Zo'n moment beleefde ik een paar dagen geleden, de dag dat we het eerste deel reden van de Great Ocean Road. Het was de dag van de enorme storm waarover Henderika heeft geschreven in ons vorige bericht.

Het was een bijzondere dag. Van bomen over de weg tot schapen voor de auto. Van windvlagen van 130 km/h tot rondvliegende takken. Maar de meest bijzondere en intense ervaring beleefde ik bij de Twelve Apostels, een kudde erecte stenen in de zuidelijke oceaan. De naam is overigens behoorlijk misleidend. Winderosie en de golven hebben ervoor gezorgd dat 5 van de oorspronkelijke 12 tegenwoordig een bestaan onder de waterspiegel leiden. Maar de zeven die nog in gestrekte positie staan, vormen een welhaast surrealistisch schouwspel in een stuk natuur dat geheel bloot gesteld is aan antarctische elementen. En dan bedoel ik bovenal wind.

Het schijnt hier meestal behoorlijk te waaien, maar deze dag is het werkelijk FENOMENAAL! Als we op de parkeerplaats uit de auto stappen merk ik dat het echt bijzonder hard waait. Uiteraard was me dat al eerder opgevallen, maar het lijkt hier nog harder te waaien dan op eerdere plaatsen waar we uit zijn gestapt. Als ik bij het uitkijkpunt aankom begint het langzaam te regenen. En dan steeds harder. Maar het deert me totaal niet. Integendeel. De regen en de werkelijk loeiharde wind maken indruk en versterken wat mij betreft zelfs de hele setting. Het is zo'n dag waarop je vroeger als kind dacht dat je kon vliegen. En ik beken: heb het heel even weer gedacht. Net als vroeger. Sterker nog: ik heb het geprobeerd. Kan me daadwerkelijk niet heugen dat ik ooit de wind zo om m'n oren heb horen blazen als bij de Twaalf Apostelen. Maar je raadt het al: ik ben ondanks mijn pogingen met beide benen op de grond gebleven. En dat is toch raar als je bedenkt dat er wel caravans van de weg zijn geblazen. Ik ben toch veel lichter dan een caravan?

De windkracht 12 die hier ongetwijfeld moet staan, maakt de Twaalf Apostelen waarschijnlijk nog indrukwekkender dan ze al zijn op een normale dag. De meters hoge schuimende golven beuken tegen de kust en de voeten van de overgebleven 7 pilaren. Het kan haast niet anders of er moet straks weer eentje omvallen. Net als in het liedje van die kleuters op dat hek. Vergeleken bij het natuurgeweld dat ik hier onder mij zie is de Noordzee net zo ruw als een waterpartij in de achtertuin van een willekeurige villa in een Wassenaarse welstandswijk. Indrukwekkend!!

Genietend van het spel van de elementen realiseer ik me hoe groots de natuur is. En dat ze krachten heeft die je je moeilijk voor kunt stellen. Het is toch raar dat water en wind een tientallen tonnen wegend stuk steen kunnen laten knakken als een lucifer, ook al doen ze daar honderdduizenden jaren over. En ook al is het dan poreus kalksteen. Wat mij betreft blijft de grootsheid van de natuur ongeëvenaard.