Spooky ride

Toen ik eergisteren opstond, kon ik niet vermoeden dat ik in een live video game terecht zou komen.

We hadden overnacht in the Grampians (Halls Gap, zuidoost Australië ), een fantastisch natuurgebied in een zéér bosrijke, bergachtige omgeving. En die dag gingen we naar het zuiden om het eerste gedeelte van the Great Ocean Road te rijden. Terwijl ik in de auto zat, zag ik de bomen toch wel heel hard heen en weer gaan. Maar geen stress…ik heb weleens vaker met stevige wind in de auto gezeten. We vertrokken met goede zin en terwijl ik achter het stuur zat, leek het wel een beetje op een video game. Overal kwamen takken naar beneden en ik moest mijn best doen de obstakels te ontwijken. Na nog geen uur rijden, stopte ik. Alex keek mij enigzins vragend aan waarom ik plotseling stopte midden op een doorgaande weg, maar na een paar seconden realiseerde hij zich ook dat hij naar een omgevallen boom zat te kijken die over de weg lag.

We stapten uit de auto en achter ons stopten ook wat auto’s. Zowaar ook Nederlanders, Kees en Els. De boom kon met behulp van een paar behulpzame Australiërs, gewapend met een zaag (ze stonden dichtbij op een camping en hadden waarschijnlijk de klap gehoord die de boom had veroorzaakt), redelijk makkelijk voor een deel van de weg worden gehaald. Maar terwijl ik daar stond op die zeer bosrijke weg, realiseerde ik mij dat als een boom naar beneden komt, er ook andere grote takken en bomen naar beneden kunnen komen.

Nadat we de boom voor een deel hadden weggehaald, besloten we in colonne de rest van de weg te gaan rijden. Ondanks dat ik moest slingeren om zo weinig mogelijk takken te raken, ging het best goed. Maar na nog een half uur rijden, moest ik weer stoppen. Dit keer was een boom volledig over de weg gevallen. Na enige inspectie, concludeerden we dat we deze met geen mogelijkheid konden optillen. En daar stonden we weer. Bomen gingen als een gek heen en weer en op de radio hoorden we de DJ zeggen dat het echt noodweer was en dat het gevaarlijk was op de weg. Nou zo ver waren wij ook al!! Maar je bent toerist en op weg naar The Great Ocean Road. En teruggaan was net zo gevaarlijk.

Er was nog een alternatieve route (indien daar geen versperringen zouden zijn) Dus weer een half uur terug gereden en een detour genomen. Het zag er goed uit. Veel tegenliggers, dus blijkbaar was de weg (nog) niet versperd. Ondertussen reden Kees en Els voorop en in een keer stonden ze weer vol op de rem.....dit keer geen boom, maar een boer met een kudde schapen die de weg versperden. Aan het einde van deze weg zijn we maar even een bakje gaan doen met Kees en Els om even tot rust te komen. Om vervolgens weer op weg te gaan naar the ocean.

En eindelijk kwam the Great Ocean Road in zicht. De auto begon steeds harder te schudden door de wind. Maar zoals al eerder genoemd: we zijn toeristen dus wij laten ons nergens door tegenhouden. Dus bij elke toeristische attractie uit de auto! Het waaide zo hard tegen mijn hoofd dat ik er enigzins misselijk van werd. Maar ik moet zeggen, het landschap werd door de harde wind wel erg spectaculair! Hoge golven die tegen de immense kliffen beukten... The Arch, London bridge en The Twelve Apostels...het was echt spectaculair. Om een uur of half acht moesten we toch maar eens ergens accommodatie gaan zoeken. In de meeste plaatsen in de omgeving was de stroom uitgevallen, maar niet in Princetown. Een plaats met 1 hotel/restaurant, 1 camping en 1 eethuisje. En daar konden we een plek regelen om te slapen. We waren nog maar nauwelijks uitgesproken over deze heftige dag, toen net voor twaalven de hele lucht oplichtte en het hotel op zijn grondvesten begon te schudden. En daarna....was het stil. En compleet donker in Princetown. Het onweer was ingeslagen en het was aardedonker. In de hele wijde omgeving geen licht te zien. Slechts zéér donkere luchten....... echt spooky!