Transport stress

Na een paar uurtjes slapen, brengt het vliegtuig ons van Kuala Lumpur (Maleisie) naar Medan (Indonesie, Sumatra). We worden door de taxi chauffeur gedropt op het busstation en voordat we het weten, heeft het personeel van de bus naar Lake Toba onze bagage al onder in de bus geduwd. Ik loop de bus in. Wat ik om mij heen zie, zal de kankerstichting niet bevallen. Het staat blauw van de rook in de bus. Overal om mij heen zie ik mannen paffen alsof hun leven er vanaf hangt. Ik word op een plek geduwd. (Dit zijn plekken die zeer geschikt zijn voor kleine Indonesische vrouwen, maar niet voor ons.) De busmaatschappij gaat ervan uit dat je met drie man op deze bank kunt zitten, dus voordat ik het weet wordt Alex boven op mij geplaatst, diegene die mijn zeer uitgebalanceerde karakter kennen weten wat dit met mij doet. Ik krijg geen adem meer met de 87 kilo van Alex op mij, de hitte en de rook.

Ik schreeuw iets over te warm en te benauwd en ik zeg tegen Alex dat ik niet in deze bus blijf zitten en of hij wil opstaan. Na dit drie keer dat te hebben herhaald, duw ik Alex opzij. Ik houd dit geen minuut uit, laat staan 5 uur! Alex staat op. Ik kijk in de bus die achter onze bus staat geparkeerd en zie daar kleine kinderen en twee toeristen in zitten. Dat ziet er een stuk beter uit. Ik ga ervan uit dat kinderen onder de 10 hier nog niet roken dus die gok wil ik wel nemen. Ik loop naar de laadruimte en trek mijn bagage er uit, onder luid protest van de chauffeur van de eerste bus en leg hem in de andere bus. Het blijkt een goede keus te zijn.

In de bus zit ook Caroline. Ze is half Indonesisch half Nederlands en vertelt ons over de gevaren en gebruiken van het openbaar vervoer in Indonesië. Deze vrouw heeft op zijn zachts gezegd voor mij een interessante kijk op zaken. Waar ik doodsangsten uitsta als er weer een brommer gesandwiched wordt tussen twee vrachtauto’s, een bus en een personenauto vanuit verschillende richtingen. Geeft zij aan dat ze aanneemt dat de chauffeur goed rijdt en geen enkel moment stress heeft. Ze gaat ervan uit dat het een goede chauffeur is, omdat hij zijn baan nog steeds heeft, want wanneer hij schade zou hebben gemaakt in de afgelopen jaren, zou hij zeer waarschijnlijk niet meer voor de busmaatschappij werken. Want als de chauffeur een ongeluk krijgt dan moet de bus gemaakt worden en dat kost geld en dat geld hebben ze niet. Dus haar conclusie: Deze chauffeur is goed, dus rustig gaan zitten en gewoon genieten van de reis. Ik zou wel willen, maar dat lukt toch niet helemaal. Ondanks dat ik mijn beproefde concept van, ik kijk niet dus dan zie ik niet wat er gebeurt en dan hoef ik mij ook geen zorgen te maken toepas.

Naast dit inzicht, geeft ze aan dat je in plaats van 1 stoel ook 2 stoelen per persoon kunt kopen. Dit lijkt ons wel wat, gezien onze westerse omvang, dus we kopen 3 plekken voor 2 personen. De bus gaat rijden en het wordt met het kwartier drukker in de bus. Zo druk zelfs dat het hele gangpad vol staat. We voelen ons toch wel ernstig bezwaard dat wij hier “riant” zitten en dat mensen in het gangpad nog 4 uur mogen staan. Ook hier geeft Caroline ons haar perceptie van de Indonesische cultuur. Ze geeft aan dat wanneer wij hadden gestaan, de zittende Indonesiërs geen enkel moment gewetenswroeging zou hebben, want hij heeft er voor betaald en dat betekent dat het van hem is. Ze geeft ook aan dat Indonesiërs, behalve voor hun eigen familie, keihard voor elkaar zijn en zeker voor wandelende ATM’s (ook wel toeristen genaamd)

De busrit gaat hier zoals de meeste busritten. Wanneer er een gaatje in het verkeer zit, dan wordt deze door jou of door de ander benut. En het recht van de sterkste geldt. Ieder kwartier dat ik durf op te kijken, zie ik vanaf de andere kant grote vrachtwagens en auto’s aankomen, op dezelfde rijstrook als wij rijden, maar tot nu toe trapt een van beiden wel op de rem, rijdt de berm in of rijdt een brommer omver. Brommers vullen hier de laatste gaatjes op in het verkeer. Ze komen van links rechts, tegen het verkeer in of dwars over de weg. Onnodig om te zeggen dat er veel doden vallen door deze rijstijl.

Maar ook deze rit overleven we. Het volgende transportmiddel is de boot die ons van Parapat naar Tuktuk brengt een dorp op het schiereiland Samosir in het Tobameer. Even geen tegenliggers alleen maar regen en water.

Het is ondanks de regen, zeer aangenaam in Tuktuk. De omgeving van Lake Toba, lijkt op die van het meer van Geneve, helder water, bergen, veel bomen en een zeer aangename Europese temperatuur. We doen niet erg veel, behalve een dag een brommertje huren en alle mogelijke toeristische plekken bezoeken. Op de terugweg, gaan we dankzij olie op de weg lelijk onderuit. Buiten het feit dat we behoorlijk geschaafd en blauw zijn is er niks aan de hand. Wat jodium en pleisters en finito.

Na dit uitstapje willen we naar Bukit Lawang, bekend om de oerang oetangs die hier nog voorkomen. Maar voor diegene die deze prachtige beesten in het wild willen zien, wel een beetje haast maken want dit diersoort heeft niet alleen wat blauwe plekken en schaafwonden, maar wordt met uitsterven bedreigd. Dankzij voornamelijk de non sustainable, maar ook sustainable palmolie industrie, omdat deze hun habitat innemen. De VN voorspelt dat ze binnen 5-8 jaar uitsterven. * http://www.orangutans-sos.org/

Alex en ik stappen met 7 andere toeristen in de Kijang (soort mini bus). De auto zit zo vol met mensen en bagage…zo vol dat Alex zichzelf moet opvouwen om voorin te kunnen zitten, boven op alle bagage. Alex zijn reactie vertoont gelijkenissen met mijn vorige reactie, dus we stappen uit. De mannen snappen niet wat het probleem is. Maar zij hebben dan ook de filosofie er kan altijd nog een persoon bij. En we zitten toch ruim bij elkaar op schoot. Dus why problem. Maar terwijl Alex en ik onze vervoersopties doorspreken, en onze kaartjes weer inleveren, hebben de mannen een hele logistieke operatie uitgevoerd.
De chauffeur loopt naar ons toe en zegt:

Mister: We fix problem, mister, we go, you sit in Kijang...buy tickets..we leave

Alex en ik geven ze een applausje voor de creativiteit van pakken. En als beloning kopen we weer kaartjes.
Terwijl we instappen zeg ik alleen maar plahan,plahan,(langzaam)hati,hati(voorzichtig)
En dat doet de chauffeur....de eerste 2 uur! En vervolgens zitten we weer op de Nürburgring....

* Alex en ik zijn van plan een artikel te schrijven over palm olie impact. We hebben al verschillende mensen, van verschillende organisaties hierover gesproken, maar hierover later meer.