Ontmoeting met een paradijsvogel

Het heeft even wat moeite gekost, maar ondanks onze zware dagen hier in Sanur, op Bali, is het toch gelukt tijd vrij te maken om het beloofde stukje over onze bijzondere ontmoeting op Tasmanië te schrijven. Jullie moeten namelijk even weten dat we het nogal druk hebben. We moeten ‘s ochtends voor 10 uur in de ontbijtzaal zijn om een bodem voor de dag te leggen. Daarna hebben we de zware taak om te beslissen of we naar het strand gaan, of dat we bij het hotelzwembad blijven. En als klap op de vuurpijl moeten we ’s avonds langs flink wat restaurants slenteren om het etablissement van onze voorkeur te kiezen. Je begrijpt: dat valt allemaal niet mee.

Maar Tasmanië, daar gaan we nu naartoe terug. Op 8 april belanden we op zoek naar accommodatie in het stadje Sheffield. Op weg naar het plaatselijke tourist information center zie ik voor de deur van een koffiehuis een man zitten met een prachtige, markante kop. Goed onderhouden, grijze snor en baard, type Ernest Hemingway. Maar waar hij al een bijzonder opvallende verschijning is, is zijn gezelschap dat nog meer: Manuel, een Alpaca. Wikipedia zegt: ”De alpaca (Vicugna pacos) is lid van de familie Camelidae (kameelachtigen) uit Zuid-Amerika. Soms wordt hij incorrect aangeduid als lama. De alpaca wordt in de hoge Andes als huisdier gehouden. Hij heeft een schofthoogte van 90 centimeter, met een lange vacht, dikwijls tot aan de grond reikend. De vacht komt voor in meer dan 22 erkende kleurslagen.”

We knopen een gesprekje aan en horen dat de man door het leven gaat als Ludo Mineur. Hij is vlak na de oorlog vanuit Soest, waar zijn vader een kruidenierswinkel runde, met zijn ouders naar Australië geëmigreerd. Hij spreekt vloeiend Engels maar ergens in de verte is nog net een heel klein accent te horen waardoor ik hem met Nederland verbind. En dat ie z’n moerstaal nog niet helemaal vergeten is blijkt wel uit de Nederlandse woorden die hij zo nu en dan tussen het Engels doorgooit. ’Lulkoek’ is het meest blijven hangen. En ook vertelt hij dat ie wat geld verdient met het maken van ’houtkacheltjes’, hoewel dat meer hobby is dan beroep.

Maar dan die Alpaca. Jullie vragen je natuurlijk af, hoezo een Alpaca? Nou, dat deden wij ook. Het zorgvuldig opgemaakte kistje om Manuels hals met daarop het woord ’Donations’ duwde ons uiteraard al in een bepaalde denkrichting. Maar zou Ludo nou daadwerkelijk z’n brood verdienen met de inhoud van dat kistje? Nee dus. Ludo is geïnteresseerd geraakt in alpaca’s door toedoen van zijn vrouw Sally. Zij was in eerste instantie degene die interesse had in alpaca’s en er wellicht eentje wilde hebben. Door haar heeft Ludo zich verdiept in de ‘bergkamelen’ en hij werd er zo door gegrepen dat hij uiteindelijk een stuk land had met daarop een paar alpaca’s. Soms nam hij er één mee van het land naar de achtertuin van z’n huis om het daar te laten grazen. En aangezien zijn huis in de hoofdstraat van Sheffield staat, leverde het tafereel van die wandelende vent met een alpaca meer dan eens nogal wat bekijks op. Zoveel bekijks dat Ludo al snel bedenkt dat het inderdaad wel erg fotogeniek is en dat toeristen wellicht bereid zijn een kleine bijdrage te leveren aan het levensonderhoud van zijn alpaca. Hang het beestje een klein kistje om de hals en ziedaar: een toeristenattractie, met een forse knipoog, is geboren. Want dat het voor Ludo ook vooral fun is, is wel duidelijk.

Als we ons vertrek naar Cradle Mountain aankondigen, nodigt Ludo ons uit om op een later tijdstip bij hem thuis kennis te maken met zijn vrouw. En dat is een uitnodiging die we niet af slaan. We spreken af dat we elkaar weer treffen in Sheffield, maar voor de zekerheid geeft ie ons z’n kaartje: de Alpaca-man. Te boeken voor feesten en partijen en ….. huisdierentherapie.

Twee dagen later zitten we thuis bij Ludo, samen met drie andere Nederlanders. Rick, Irene en Gea hadden we al een aantal keren gesproken in het Cradle Mountain National Park en deze ochtend in Sheffield liepen we ze, heel toevallig, weer tegen het lijf. Nadat ik ze had voorgesteld aan Ludo, gingen we meteen richting zijn huis voor een bakkie. En voor een aantal bijzonder boeiende uren.

Ludo bevestigt in zijn doen en met zijn verhalen de eerste indruk die hij tijdens de eerste ontmoeting had achtergelaten. Hij is 65 jaar en heeft op z’n zachtst gezegd een bijzonder kleurrijk leven geleid. Zo praten we uitgebreid over zijn periode als predikant. Na een roerige periode in zijn leven werd hij christen en heeft hij een tijd gewerkt als rondreizend predikant. Uiteindelijk is hij echter wel weer van z’n geloof gevallen.

In z’n jonge jaren werkt Ludo onder andere als melkman, bakkersknecht en timmerman. Nadat hij in de jaren zestig eerst nog een tijdje hippie is, bouwt hij met zijn timmermanservaring in de jaren zeventig eigenhandig een houten huis, vlakbij de plek waar nu de Cradle Mountain Lodge staat. In die tijd verdient hij z’n geld met het organiseren van paardrijtrips rond Cradle Mountain. Niet zonder trots laat hij foto’s zien uit die periode. Het huis staat er nog steeds.

Tijdens ons bezoek maken we kennis met Ludo’s vrouw Sally en hun drie dochters. Eén van hen, Marijke, speelt harp (ja, zo’n echte. Het snaarinstrument, niet de mondharp.) en tracteert ons op een miniconcert. Ze speelt ook regelmatig op straat, veelal in Launceston, en verdient dan al snel zo’n 300 Australische dollar (ongeveer 180 euro) in drie uur. Een mooi zakcentje voor een meisje van 14.

Net als we op willen stappen, worden we uitgenodigd om te blijven lunchen. Terwijl Sally de broodjes klaarmaakt, leidt Ludo ons rond in zijn tuin. Er staan twee Pipo-wagens, kippen scharrelen vrij rond en Manuel, de alpaca, graast er lustig op los. Ludo nodigt ons uit een kijkje te nemen in de Pipo-wagens. Even waan ik mij in het Openluchtmuseum in Arnhem, zover ga ik terug in de tijd als ik in het historische interieur sta. En het ruikt er ook naar de jaren vijftig.

Als we de heerlijke broodjes vis en salade opgegeten hebben, staan we voor de tweede keer op het punt om aanstalten te maken om te vertrekken. Maar voordat we werkelijk het initiatief kunnen nemen zegt Ludo tegen mij dat hij me z’n doos moet laten zien. Het blijkt de opmaat naar een bijzonder fascinerend relaas over zijn vader. De schoenendoos bevat namelijk het familie-archief. Als het deksel wordt opgetild komt de typerende muffe ’opa en oma-mottenballengeur’ ons tegemoet. Een ding is duidelijk: dit ruikt naar geschiedenis.

Voorzichtig loopt Ludo met z’n vingers door de vergeelde documenten en vist er twee briefkaarten uit. De briefkaarten waren in de oorlog verstuurd door z’n vader. Vader Mineur was tijdens een razzia in Rotterdam opgepakt door de Duitsers en werd gedeporteerd naar Duitsland voor de Arbeitseinsatz. Omdat de spoorlijn onbruikbaar was geraakt door sabotage van de geallieerden en het verzet, kon de trein niet verder reizen en stond de trein stil in Putten. Ludo’s vader was één van de mannen in de trein en wist te ontsnappen. Na zijn ontsnapping werd hij geholpen door een meisje van 15 en tot ver na de oorlog ging de familie Mineur steeds op vakantie naar dezelfde boerderij. Pas na de dood van zijn vader ontdekte Ludo via brieven die hij in handen had gekregen, over het bestaan van het 15-jarige meisje en kwam hij erachter dat het vakantieadres van de familie, in de oorlog het onderduikadres was geweest van vader Mineur.

De briefkaarten zijn beschreven in een ouderwets handschrift. Van het soort dat niet tot nauwelijks te lezen valt. Het lukt Rick nog het beste om de sierlijke krulletters te ontcijferen en hij leest voor. Terwijl hij dat doet, observeer ik Ludo. Het is niet moeilijk om te zien dat hij werkelijk geëmotioneerd is. Het was me al eerder opgevallen dat hij de documenten uit de schoenendoos met trillende handen hanteerde. Trillende handen van pure emotie. De emotie was ook te horen in zijn stem toen hij zelf een papiertje uit de schoenendoos viste en een gedicht begon voor te dragen: het beroemde Lied der achttien dooden van Jan Campert. En alle wanden van de woonkamer waren behangen met de bijzondere spanning van de emotie van de kleurrijke Alpaca-man.

Het voordragen van het gedicht was de climax in de ontmoeting met deze bijzonder kleurrijke, boeiende en hartelijke man. Zelden heb ik iemand ontmoet die zo heeft geleefd als Ludo Mineur en die zo boeiend kan vertellen en filosoferen. Lees hier meer over de alpaca-man: http://www.abc.net.au/local/stories/2008/03/282202091.htm