Koninginnenacht in Singapore

We lopen wat achter met stukken plaatsen, maar we willen jullie dit toch niet onthouden. We zijn nu in Ubud, Bali, maar we nemen jullie nog even mee naar Koninginnenacht in Singapore.
En toen waren we in Azië aangekomen. Bij aankomst op het vliegveld voelde ik weer de warme klamme deken van de tropen om mij heen vallen. Het bezoek aan Singapore is voornamelijk om een visum voor 60 dagen te regelen. Een verblijf van 4 dagen zou in onze ogen daarom genoeg moeten zijn. Maar dat liep anders....

Een pittig onbijt

We voelen ons nog redelijk fit als we wederom ’s avonds laat aankomen in ons hotel in Little India. De volgende ochtend staan we dan ook laat op en gaan op weg om iets te ontbijten. En dan het liefst iets herkenbaars. (Little India is echt little India, het is een zeer drukke wijk met veelal mensen met een Indiase achtergrond, met een overvloed aan tempels en dito voedselstalletjes.) Echter overal om ons heen zitten mensen te eten, maar dat eten leek toch echt niet op wat ik zou definiëren als brood, yoghurt of iets anders westers georienteerd. Maar meer als roti, dosai, of spicy curry. Na enige tijd rondgedoold te hebben komen we tot de conclusie dat er niets anders opzit dan een Indiaas ontbijt. Dus het werd een broodje ondefinieerbaar, vlees enigzins spicy. Niet iets wat zeer goed valt op de ongetrainde Europese maag, maar best oke. We zijn er niet ziek van geworden.

Het visum incident

Vervolgens stappen we in een taxi op weg naar de Indonesische ambassade voor ons visum. De vriendelijke man bij de entree geeft ons twee badges en Alex een lelijke pyjama broek, je mag niet met een korte broek naar binnen, wij krijgen nummer 111. Het huidige nummer is 85 en de mevrouw handelt ongeveer 4 mensen per kwartier af...dat geeft ons in ieder geval de gelegenheid om onze papieren in te vullen en het een en ander te lezen. Maar na 1,5 uur zijn we aan de beurt. Vol goede moed stappen we op de mevrouw af. Ze wil ons wel een visum geven, maar dan wil ze wel een ticket zien waarop staat dat we Indonesië binnen 60 dagen per vliegtuig verlaten. Wij leggen uit dat we over land Indonesië verlaten, maar dat is niet goed genoeg voor deze beambte. Helaas pindakaas, vandaag geen visum voor ons en dat betekent ook dat we ons ticket voor donderdag moeten omzetten naar een andere dag moeten verschuiven. Gelukkig zijn er later deze week nog twee plekken beschikbaar op zondag, dus ipv donderdag wordt het zondag dat we naar Bali gaan. We besluiten om op 20 juni via Yogjakarta Indonesië te verlaten. Daar gaat ons mooie overland plan om van Borneo naar Brunei te reizen, maar daar komt nu Kuala Lumpur- Brunei voor in de plaats.

Onverwacht meer tijd in Singapore

Maar dit betekent dat we noodgedwongen iets meer tijd mogen doorbrengen in Singapore. Ik baal er in eerste instantie wel van, maar terwijl we door Little China lopen en opgaan in de gezellige sfeer en ik (omdat ik baal) alles mag kopen voor drie keer niks, voel ik mij al een stuk beter. Ik denk dat ik deze dagen wel ga overleven! Ook de volgende dag in Little India vermaken we ons prima. We dolen langs heel veel voedselstalletjes en de vele krioelende mensen zorgen voor een bijzondere sfeer. Wij kijken naar hen, maar aangezien er hier een stuk minder blanke mensen zijn dan Indiërs, zijn wij meer een attractie voor hen. Weten we ook eens hoe dat voelt.

Queensnight at Harry’s Bar

De volgende dag zijn we een beetje aan het slenteren langs Boat Quai als in eens ons oog valt op heel veel oranje ballonnen en enkele oranje shirtjes. Wij nieuwsgierig als we zijn, vragen wat er aan de hand is. De Singaporese ober legt ons vriendelijk uit dat het Queensnight is at Harry’s Bar en dat het bier gratis is als je iets oranjes aan hebt. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Ook al twijfelen we aan het gratis bier verhaal, we hebben wel zin in een feestje. Dus nadat we een oranje rokje en stropdas hebben gekocht lopen we weer terug naar het feest. Ik zie op afstand al een grote menigte in het oranje staan voor café Harry. We staan nogmaals om ons heen te kijken en echt iedereen heeft iets oranjes aan en spreekt Nederlands. Daar sta je dan als toerist tussen de vele Nederlanders die hier blijkbaar wonen. Alex gaat naar de bar om wat bier te halen en ja hoor het is gratis (normaal betaal je 8 euro voor halve liters hier) en we kunnen de hele avond gezellig doordrinken, met Andre Hazes, Blof en meer Nederlandse muziek op de achtergrond. In deze hectiek maken we ook snel nieuwe Nederlandse vrienden. Bijna iedereen aanwezig is expat, aanhang van expat of familie van expat. Zo ook onze nieuwe vrienden die hier wonen.

Na wat gepraat met de expatvrouwen kom ik er achter dat de meeste vrouwen niet werken, maar wel aantal kinderen hebben en een maid om het leven wat aangenamer te maken. Die maid is wel heel makkelijk, want daardoor kunnen ook de vrouwen hier in grote getalen aanwezig zijn, want er is altijd oppas en de taxi kost hier zeer weinig. We maken toevallig ook kennis met Sharon, die ons vertelt dat er aanstaande zaterdag een feest is bij de ambassadeur thuis. Alle Nederlanders zijn uitgenodigd, wij dus ook.

Koninginnedag in de residentie

Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Zaterdag is het dan zover. Het feestje bij de ambassadeur thuis. Voor de gelegenheid, heb ik maar eens nieuwe roze hoge hakken gekocht. (dit keer konden de bergschoenen echt niet vond ik) En met onze beste travellerskleding gaan we op weg. Voor het huis van de ambassadeur staan we met onze taxi in de file voor de oprijlaan.Wij willen al uitstappen, maar onze taxi chauffeur wil ons persé voor de deur afzetten en dat wordt zowat de voorgevel van het huis van de ambassadeur, de heer Sanders.
We krijgen een beleefd handje van de heer en mevrouw Sanders die ons van harte welkom heten in hun huis. Wij gaan vervolgens op zoek gaan naar onze nieuwe vrienden en de drank. Beide zijn makkelijk te vinden. De wijn wordt op grote bladen uitgeserveerd. De catering is uitstekend, want ook de bitterballen met apart smaakje en zoute haring zijn aanwezig. Hoe verleidelijk het ook is de nodige drankjes te nemen, ik besluit na de ervaring van afgelopen donderdag toch dat tropische temperaturen en fris toch een betere combinatie is. Alex heeft nergens last van.

Het integreert hier goed op het feestje en aangezien iedereen Nederlands spreekt, doe ik dat ook tegen de bediening. Maar nee. Ik zie aan de uitdrukking op zijn gezicht dat hij toch echt geen Nederlands spreekt.

Het hoogtepunt van het Nederlands samenzijn is toch wel het zingen van het Wilhelmus en aangezien de meeste mensen, waaronder moi, de tekst niet kent van het 6de couplet heeft mevrouw Sanders deze even voor ons op papier gezet. (filmpje is te zien op onze site) Na de "leve de koningin-yel" van de ambassadeur is het dan echt tijd voor het volgende feestje deze dag.

Koninginnenacht op de Hollandse club

Het feest op de Hollandse club. (De Hollandse club, is onstaan in de tijd dat expats wanneer ze naar huis wilden moesten kiezen tussen drie weken op een boot of drie dagen met een duur vliegtuig. Tegenwoordig is het meer een club waar allerlei social events worden gehouden en waar je kunt tennissen, zwemles, spa etc.)

Als wij aankomen is het feest al in volle gang. We zijn laat omdat Sharon eerst drie keer de juiste afslag voorbij reed en dat betekent dat je weer heel ver moet doorrijden voordat je weer dezelfde afslag kunt nemen. In de auto hadden we dus extra tijd om elkaar te leren kennen. Maar je gaat het niet geloven. De man die voor in de auto zat, Arnold, blijkt uit hetzelfde dorp te komen als ik en sterker nog hij heeft bij mijn oudste broer in de klas te hebben gezeten!! Hoe groot is de kans.) Voor de gelegenheid hebben ze Duo Positivos uit Amersfoort laten overkomen, om als cheerleaders het feest te begeleiden. Alex is redelijk snel uit mijn zicht verdwenen. Maar na een blik te hebben geworpen op de zaal naast de muziekhal vind ik mijn lieveling al weer staan tussen de frikandellen, patat en bitterballen. Want wat is een Nederlands feestje zonder dit Febo voer?
Na de nodige drankjes en voetjes van de vloer momenten en ook het schoentjes uit moment, pakken we om een uur of 2 een taxi naar ons hotel.

Toeval of niet?

Terwijl we in de taxi zitten, spreken we nogmaals onze verbazing uit over de reeks van toevalligheden. Die er uiteindelijk toe hebben geleid dat we op de Hollandse club stonden te dansen. Als de Indonesische ambassade coulant was geweest, hadden we meteen ons visa gekregen en waren we op donderdag al weg geweest. Indien we niet donderdag hadden bedacht dat we op de bonnefooi ergens uit de metro wilden stappen, waren we nooit bij Harry’s bar uitgekomen. Als we daar niet waren geweest, waren we niemand tegengekomen die ons had kunnen uitnodigen om mee te gaan naar de residentie van de ambassadeur. En was dit feestje en het feestje op de Hollandse club aan ons voorbij gegaan. En deze unieke ervaring had ik zeker niet willen missen. Toeval of niet?