Een rockbottom-bootreis

Zoals de meeste dagen op Gili Meno liepen Alex en ik een beetje langs het strand te kuieren. En ons oog viel op een reis die vanaf hier werd aangeboden. Met de boot naar Komodo. Na wat gebabbel met de verkoper leek het ons wel wat.

Op maandag zou de boot vertrekken. Om 8 uur konden we aan boord van de eerste boot. Een half uur later waren we op Lombok. De man die ons stond op te wachten vertelde ons dat het ongeveer 100 meter zou zijn naar het kantoor. Doe daar de Indonesische rekenfactor bij (1000 meter) dus ik besloot met hem mee te rijden op de brommer. Zeer goede keus, want natuurlijk was het een 1 km.

Vanaf daar worden we eerst naar Mataram gereden om te pinnen en inkopen te doen voor de tocht, want deze zou 4 dagen en 3 nachten gaan duren. Ik stond rustig met Alex in een apotheek, komt er een man achter mij staan die denkt dat ik pillen wil kopen voor zeeziekte. Nu had ik deze inderdaad al gekocht, maar de man raadt mij aan om iets sterkers te nemen. Toen had er een lichtje moeten gaan branden.

We zetten de reis voort naar de haven van Lombok en gaan aan boord van een klein visserschip. We zijn met 9 toeristen, 4 tuinstoelen, 2 levende kippen en 5 man bemanning aan boord. Zodra wij aan boord stappen start de boot met varen. Het gedreun van de dieselmoter is er een die je hele lichaam laat resoneren. De eerste uren deint het schip al behoorlijk, maar dit is kinderspel bij wat komen gaat. We varen langs de kust van de eilanden. Wanneer de duisternis invalt zien we hoe helder de sterren aan de hemel schijnen. En dat zal vannacht mijn uitzicht worden, want ik slaap op het benedendek, met een tuinstoelzitting als matras. We varen langs verschillende bootjes van vissers en ik moet zeggen dat het een heel apart gevoel oproept. De moter gaat om 3 uur ’s nachts weer aan en dat betekent einde slaap. En de slaap is al moeilijk te vatten op dit harde matras van hout en tuistoelschuimrubber. Ik neem nog maar een extra pil. Om 8 uur is er ontbijt en om 9 uur liggen we met z’n allen in het water om te snorkelen voor de kust van Moyo. Onze gids Abdul nodigt ons uit om met hem mee te lopen naar de waterval op het eiland. Moyo is een onbewoond eiland. Je kunt er met een forse portemonnaie overnachten en dat hebben Bill Gates en princes Diana in het verleden dan ook gedaan. Terwijl ik wat met Abdul praat, stap hij bijna op een slang. Ik deins achteruit weet ik veel of die beesten giftig zijn. Abdul is bioloog en geeft aan dat deze niet meteen dodelijk is...nou dat stemt mij gerust.

Na Moyo varen we weer een uurtje of 5 en dan zijn we aanbeland bij Satonda, een ander onbewoond eiland. Op de rangers na, die wonen er om cyanide- en dynamietvissen te voorkomen. In het midden van dit eilandje ligt een groot kratermeer met een dusdanige grote hoeveelheid zout dat je er kunt drijven op het water. Het water is echt heerlijk warm en Alex en ik drijven zo een half uurtje in het water.

De rangers van Satonda zien ongeveer 100 toeristen per jaar en nog minder vrouwen. Dus nu ze er drie zien, moeten we perse met hen op de foto. Ze hebben allen een eigen fototoestel en omdat het geheel zo hilarisch is neemt de rest van onze boot ook foto’s van het tafereel. Het is echt prachtig snorkelen rondom dit eiland. Om een uur of 17 vertrekken we en we zijn nog maar net aan het varen of de boot gaat van voor naar achteren en van links naar rechts. Abdul geeft aan dat we vroeg gaan eten en meteen daarna gaat het licht ook uit. Omdat de zee zo ruig was, was de horizontale de beste positie om te liggen, dus iedereen lag om 19 uur op zijn tuinstoel matras en onder een lakentje. De boot zorgde ervoor dat ik van links naar rechts rol en af en toe word ik gelanceerd om vervolgens op mijn stuitje terecht te komen. Het begon allemaal enigzins pijn te doen. Maar ongelofelijk maar waar: ik viel in slaap. Ondanks het kabaal van de motor en de enorme deining van de zee. Maar op een gegeven moment word ik wakker doordat er constant water in mijn gezicht spat. Ik ontdek dat de boot nog meer deint. Op dat moment vertrouwt de kapitein het niet meer en trekt een bemanningslid mijn matras onder mij vandaan en moeten de mensen die op het dek slapen achter de kapitein gaan liggen. Alex, zonder bril, half wakker en zonder matras gaat even lekker tekeer tegen de man die geen Engels spreekt, hij vraagt waar zijn matrassen zijn gebleven, maar aangezien de beste man geen Engels spreekt ...anyway Alex kreeg na veel geschreeuw zijn matrassen en de rest van de boot dacht dat er iemand overboord was gegaan. Ik vind het niet echt fijn deze ruige zee en ik houd Alex zijn hand even vast, maar daar ik geen paniek op de gezichten van de bemanning lees, ga ik ervan uit dat het wel goed zal komen, ik draai mij om en hoop dat het snel licht wordt.

De dag komt en ondertussen ben ik behoorlijk blauw. Op het dak boven de hut van de kapitein lagen de andere 5 gasten. Hun nacht was nog erger, want zij rolden de hele nacht van links naar rechts. Om misselijk te worden is ook niet echt een optie. Het toilet is een Frans toilet van het ergste soort en dan met 2 meter hoge golven....ik zou zeggen vergeet het maar. Ik begreep trouwens van Lasse (een zeiler) dat de golven nog niet het ergste waren maar de tegengestelde beweging die de boot maakt door de motor tenopzichte van de golven zorgde voor een misselijkmakende cocktail.

Maar ’s ochtend kunnen we weer rustig ademhalen in de beschutte baai. Ik neem weer mijn ochtend douche in de oceaan en ga wat snorkelen. Dit is echt de beste plek waar ik ooit heb gesnorkeld. Overal vis, kleine visjes, grote vissen, scholen vissen en kleurrijk koraal. Ik hoop nog een Manta Ray te zien, maar helaas....Vandaag gaan we naar Komodo.

Komodo is het eiland van de Komodo Varanen. Dit keer hoeven we niet naar de kant te zwemmen maar worden we opgehaald met een bootje (wat een luxe). De Varanen zien er eerder sloom dan gevaarlijk uit. Maar blijkbaar kunnen ze 40 km per uur rennen als ze willen. Een varaan heeft 60 bacterieën in zijn mond die een dusdanige dodelijke cocktail vormen, dat een beet vaak een dodelijke afloop betekent.

We maken een trekking over het eiland en zien de nodige varanen. Als er een grote varaan aan komt lopen, zetten de andere varanen het op een rennen, omdat het kanibalen zijn. Ik denk maar zo, de natuur is niet gek, dus ik ga ook op veilige afstand staan. Na dit bezoek, stappen we weer aan boord van ons “ luxe cruiseschip”. Het goede nieuws is, we blijven in de baai en er wordt niet gemotord....dat betekent nachtrust. Onze gids speelt gitaar en toevallig heeft iemand een gitaar bij zich, dus Hotel California, Wonderful tonight en With or without you worden uit volle borst meegezongen. En onder de sterrenhemel val ik weer in slaap.

Zoals je misschien wel uit het verhaal proeft, is de bootocht een beetje survival of the fittest. Twee mede toeristen waren de volgende dag te zwak om mee te gaan wandelen op Rinca Island. Terwijl de kapitein de boot aanlegt op Rinca eiland, loopt een omvangrijke varaan ons tegemoet op de steiger. Wij wachten wel even tot hij terugloopt. Ondertussen zien we ook verschillende apen.

Rinca is eigenlijk veel mooier dan Komodo. Er is veel meer variatie in wildlife. We schuifelen af en toe langs een komodo, dan zien we weer een aap. En als we naar de rivier lopen zien we twee waterbuffels in het water staan. Deze beesten zijn een paar dagen geleden door twee varanen gebeten en dat betekent dat ze doodgaan. Het werkt als volgt: de varaan bijt en de bacterieën die in het speeksel van de varaan zitten zorgen ervoor dat het bloed van een prooi niet meer kan stollen. Het is raar om daar te staan en te beseffen dat deze grote beesten de volgende week niet gaan halen. Er cirkelt nog een varaan rondom de buffels. Ze wil de buffels nog een keer bijten zodat ze sneller zullen sterven. Ik ben blij dat ik de sterfscene van de buffels niet mee hoef te maken.

Na nog een uur wandelen gaan we weer aan boord op weg naar onze eindbestemming. Labuanbajo (Flores), we maken nog een stop om te snorkelen en Alex is helemaal enthousiast want hij heeft 2 murenen gezien, een slangachtig rifbewoner. Ik ben ook blij want ik houd niet van slangachtige beesten. Om 17 uur komen we dan eindelijk op onze eindbestemming aan en ik kan alleen maar denken aan een goed bed, douche en een
normaal toilet (een kinderhand is snel gevuld). We gaan nog een keer met Abdul en alle anderen eten bij een goed restaurant en toasten op de veilige aankomst.