Titanic-experience met droge voeten

Let op: dit is de tweede van twee berichten die we vandaag hebben gepost. Kijk dus even in het lijstje van geplaatste berichten als je ook onze ervaringen wilt lezen met de Rockbottom-boot naar Komodo.

Zondagavond 1 juni. Het is een drukte van belang in de haven van Labuan Bajo, Flores. Uit alle hoeken van dit Indonesische eiland zijn de mensen toegestroomd om een tweewekelijks terugkerend sociaal hoogtepunt te beleven: de aankomst (en het vertrek) van de Tilongkabila, de enorme ferry die vaart tussen Bali en Sulawesi. En de boot is laat zodat we voldoende tijd hebben om ons over te geven aan de dynamiek van deze grootse gebeurtenis.

Er zijn werkelijk honderden mensen op de been. De één omdat ie met het schip meegaat, de ander om een dierbare uit te zwaaien. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de meerderheid van de mensen hier naartoe gekomen is om de hangjongere of –oudere uit te hangen. De laatste nieuwtjes worden uitgewisseld en er wordt hier en daar vast ook handel gedreven. Als ik rondloop word ik uitgenodigd door een stel Indonesische jongens om bij hen te komen zitten. Natuurlijk sla ik die uitnodiging niet af en meteen worden mij een sigaret en een arak (een palmdestillaat) aangeboden.

De gesprekken met de jongens hebben weinig om het lijf. Zij spreken nauwelijks Engels en ik niet genoeg Bahasa Indonesia om een fatsoenlijke conversatie op te zetten. Tel daarbij op de kennelijke staat van dronkenschap van de jongens en je kunt je voorstellen dat er weinig zinnigs uit hen komt. Gelukkig is er één joch, Erbin, die redelijk Engels spreekt en als vertaler optreedt. Maar ook dat zorgt er niet voor dat we tot een zinnig gesprek komen. Meer dan eens krimpt Erbin van schaamte ineen omdat er behoorlijk sexistische grapjes worden gemaakt. Iets te sexistich voor de 14 a 15 jaar die ik Erbin geef. En de arakjes die ik vlot achterover moet tikken van de jongens dragen ook niet bij tot een beter begrip. Desalniettemin was het leuk om even met hen te ouwehoeren.

Als ik terug ben bij Henderika gaat er een geroezemoes door de menigte. Een loeiende scheepstoeter bevestigt waarover het geroezemoes gaat: de Tilongkabila is aantocht. Als het schip eenmaal is opgedoemd uit het donker en langs de kade ligt kan ik het in z’n volle omvang beschouwen: dit is een boot als in ….. de Titanic. Een supergrote veerboot met meerdere verdiepingen en ongetwijfeld een groot laadruim voor goederen en auto’s. Nu maar hopen dat de technische staat voldoende is om ons naar Makassar te brengen. Indonesische veerboten hebben immers een negatieve reputatie hoog te houden. Maar onze oppervlakkige inspectie van het schip baart zeker geen zorgen.

Het schip biedt plaats aan 960 passagiers, waarvan slechts 14 in de eerste klasse. En wat zijn we blij dat wij een eerste klas hut hebben genomen!! Nadat we de grootste massa eerst maar lekker hebben laten dringen om het beste plekje aan dek te bemachtigen, gaan wij ook aan boord. We melden ons bij Andy op dek 5 om onze voucher om te ruilen voor de tickets en een sleutel van onze hut. Een hut van vele gemakken voorzien: eigen sanitair en, jawel, een TV. We droppen onze spullen en gaan op pad om het schip te verkennen.

Eerst maken we een rondgang over de verschillende verdiepingen van het schip. En wat ben ik blij dat we niet voor een goedkoop dekticket zijn gegaan maar dat we wat extra geld hebben uitgetrokken voor een eigen hut. Hutje mutje liggen de mensen in de gangpaden, langs de railingen van de boot. Tussen kartonnen dozen en stapels baggage hebben mensen een plek gevonden om volledig opgerold te kunnen slapen. Of proberen te slapen. Stukken karton dienen voor sommigen als ‘comfortabel’ matras. Nee, ik ben absoluut geen luxepaard, maar ik zou er niet gelukkig van zijn geworden als ook wij zo hebben moeten proberen de slaap te vatten.

In het cafeteria op het achterdek is de laatste stoel bezet. Mensen zitten aandachtig naar de TV te kijken. Maar waarnaar eigenlijk? Er draait een videoclipje en de tekst draait onderin mee en verandert van kleur. Ja, ja….. dit is karaoke. Karaoke is een bijzonder populair tijdverdrijf van Aziaten, maar ik dacht dat ze dan ook daadwerkelijk zelf zouden meezingen. Maar dat is hier en nu op de Tilongkabila zeker niet het geval. Mensen zitten hier, de één nog apathischer dan de ander, ‘gewoon’ naar karaoke te KIJKEN.

De volgende ochtend, na een heerlijke nachtrust met lichte, lekkere deining, wordt er om een uur of half acht op onze deur geklopt. Ontbijt! Voor het ontbijt worden we verwacht in het eerste klas-restaurant. Na de nasi met ei (ik vind het lekker hoor, begrijp me goed, maar niet als ontbijt. Maar ja, je hebt je maar aan te passen als reiziger.) kijken we even aan dek. Behalve een horizon vol met water valt er echter niet veel te zien. De TV in onze hut biedt voor dit moment wel wat filmvertier (half 9 ‘s ochtends). Na ‘It takes two’ met Kirsty Alley te hebben uitgekeken, gaan we weer naar buiten en realiseren we ons dat het alweer een uurtje of elf is. En vanaf elf uur wordt er lunch geserveerd. Hoewel het ontbijt nog niet eens is verteerd besluiten we om alvast maar de lunch te gaan checken. Er wacht ons een bijzondere verrassing in het eerste-klas- restaurant.

De verrassing bestaat uit een stukje kip, groentecurry, de eeuwige witte rijst en, als klap op de vuurpijl, een overheerlijke vissenkop. En om de aandacht van de vissenkop zoveel mogelijk af te leiden terwijl ik hem opeet, zal Ria Musika de lunch muzikaal kracht bij zetten. Ria Musika is na de bioscoop en de moskee, zonder twijfel dé topattractie aan boord van de Tilongkabila. Als de band aan z’n optreden begint en ik aan mijn vissenkop smaakt deze laatste als het lekkerste hapje dat ik ooit heb gegeten. En daarmee bedoel ik meer iets te zeggen over Ria Musika dan over de vissenkop. Deze viel namelijk best mee, maar helaas kan dat niet gezegd worden van Ria Musika. Stel je de allerslechtste bruiloft voor die je ooit hebt bezocht. En dan de bijbehorende band die met veel goede wil evergreens ten gehore brengt maar het niveau muziekles eerste klas nog niet haalt. Vermenigvuldig het kwaliteitscijfer van die band met 10 en kwadrateer de uitkomst. Dan nog ontstijg je niet het niveau van Ria Musika (bekijk voor Ria Musika, the movie, ‘live in concert’ het filmpje).

Ik realiseer me heel erg goed dat ik in de voorgaande alinea niet echt een lovende recensie heb geschreven over het optreden van Ria Musika. Maar toch kan ik het optreden bijzonder waarderen, maar voor een andere dan een muzikale reden. Soms heb je van die dingen in het leven die zo prachtig mooi zijn in al z’n lelijkheid. Een gedachte, een ervaring…. Het drukt je met de neus op de feiten. Je realiseert je weer dat je in Indonesië bent en niet in ons goedgeorganiseerde kikkerlandje waar we er net ‘ietsje’ andere kwaliteitsnormen erop na houden. Het is goed voor een reiziger om zo nu en dan op die manier geconfronteerd te worden met andere normen en waarden.

Het is ondertussen een uur of twee en we zijn al ongeveer 35 mededelingen in het Bahasa Indonesia verder. Ik realiseer me dat wanneer we opgeroepen zouden worden naar de reddingsboten te gaan, wij waarschijnlijk met het schip zouden vergaan. Bijvoorbeeld omdat we lekker een film liggen te kijken in onze hut. Dat is dan weer het voordeel van de dekklasse: je ziet het tenminste als er iets bijzonders aan de hand is. En bovendien is de kans een stuk groter dat je de mededelingen begrijpt, want in 99 van de 100 gevallen ben je Indonesiër als je de dekklasse hebt geboekt.

Er is al een tijdje land in zicht en tegen een uur of drie varen we de haven van Makassar binnen. Makassar is de belangrijkste stad op Sulawesi, heeft 1.6. miljoen inwoners én…. Fort Rotterdam, het best bewaard gebleven Nederlandse fort op Sulawesi. Op de kade is het weer een drukte van belang, net als bij het vertrek van het schip in Labuan Bajo. Maar hier is er nog een hilarische extra dimensie: porters verdringen zich bij de toegangstrap tot het schip om het beste plekje te bemachtigen voor de start van iets dat op een hardloopwedstrijd lijkt. Als het uiteinde van de trap nog niet eens helemaal is geland op het schip begint de massa porters al te rennen, allemaal op zoek naar klanten die tegen een vergoeding hun baggage door de porters naar de kade willen laten brengen. Voor hen een bloedserieuze poging om wat geld te verdienen, voor ons eerder hilarische entertainment. Als je het ook wilt zien, bekijk dan het filmpje bij dit bericht.

De trip met de Tilongkabila was erg bijzonder. Ten eerste omdat het bij mij een soort Titanic-gevoel opriep. Zo’n groot schip, zoveel dynamiek op en rondom de kade…. dat kende ik alleen maar van de filmhit met Leonardo Di Caprio en Kate Winslett. Ook was deze trip een interessante eye-opener. Als je mensen op het dek ziet liggen tussen hun hele hebben en houwen terwijl jij later lekker in je privé-hut gaat liggen, helpt je dat ook relativeren. Zo zeer zelfs dat je Ria Musika overleeft en zelfs gaat waarderen.